درد عشقی کشیده​ام که مپرس

زهر هجری چشیده​ام که مپرس

گشته​ام در جهان و آخر کار

دلبری برگزیده​ام که مپرس

آن چنان در هوای خاک درش

می​رود آب دیده​ام که مپرس

من به گوش خود از دهانش دوش

سخنانی شنیده​ام که مپرس

سوی من لب چه می​گزی که مگوی

لب لعلی گزیده​ام که مپرس

بی تو در کلبه گدایی خویش

رنج​هایی کشیده​ام که مپرس

همچو حافظ غریب در ره عشق

به مقامی رسیده​ام که مپرس