خیـــــز و به نـــــاز جــــــلوه ده قـــــامت دلنواز را

چــــون قـــد خـــــود بلنـــــد کــــن پایهٔ قدر ناز را

عشوه پرست من بیا، می زده مست و کف زنان

حســــن تـــــو پــــرده گـــــو بدر پردگیــــان راز را

عــــرض فــــروغ چـــون دهــــد مشعلـهٔ جمال تو

قصـــــه بــــه کوتهــــی کشد شمــع زبان دراز را

آن مـــژه کشت عــالمی تا به کرشمه نصب شد

وای اگـــر عمـــل دهــــی چشم کرشمه ساز را

نیمـکش تغـــــافلـــــم کـــــار تمــــــــام نـــاشده

نیـــــم نظـــــر اجــــــازه ده نــــرگس نیـــم باز را

وعـــدهٔ جلــــوه چـــــون دهی قدوهٔ اهل صومعه

در ره انتظــــــار تـــــو فـــــوت کنـــد نمــــــــاز را

وحشیــــم و جـــــریده رو کعبـــهٔ عشق مقصدم

بدرقـــــه اشک و آه مـــــن قافلـــــهٔ نیـــــــــاز را

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ