پيکاسو و آغاز سبک کوبيسم
نويسنده: سارا رمضاني

در 25 ماه اکتبر سال 1881، پابلو روييزپيکاسو، فرزند دون خوزه روييز پيکاسو و ماريا پيکاسو لوپز، در مالاگا واقع در جنوب اسپانيا به دنيا مي آيد.

پدر او، دون خوزه، نقاش بود که در مدرسه ي هنرهاي زيبا، طراحي تدريس مي کرده. پابلو پيکاسو که هر دم تغيير روش در کارش داشته است، در ناکجااباد هنر سير مي کرده و همه ي کوشش هايي را که براي طبقه بندي کارش در مقالات مفهومي يا در برگه دان هاي مورخان هنر به کار مي رفته، به مبارزه مي طلبيد. وي در سراسر دهه هاي پربار گذشته، آثاري آفريده که از نظر شيوه بيان و شگرد کار، يکسره با هم فرق داشته. عناصر سبکي که به گمان هنر مندان آن زمان دير زماني پيش از اين در گذشته پيکاسو مدفون شده بود ، به طور ناگهان سر بر مي آوردند و وي همين عناصر را با ديگر عناصر در مي آميخته تا دستاوردهايي نو و پر شگفت پديد آورد.

در وجود اين اسپانيايي کوتاه قد با آن چشمان سياه و خيره، نه يک نقاش و صد نقاش و هر يکي نوآورتر و پر خيال تر از ديگري نهان شده بوده است.

پيکاسو با ايستادگي بر آزادي هنر و حفظ استقلال استوار خود مي خواست از نقاشان سراسر اعصار به سبب خواري هاي بيشمار که کشيده بودند، انتقام بگيرد. وي کاشف دلاور و دم دمي مزاج، شيفته تجربه گري و سر انجام، هنرمندي بود که به نيروي دروني پوياي خود برانگيخته مي شده. در نزد نسل هنرمندان، آثار پيکاسو حکم دارو تلقي مي شده، که همچون محرک نيرومند و شگرفي در وجود تاثير مي گذاشته و حتي توجه بي اعتنايان را بر مي انگيخته. پيکاسو با نيروي حياتي بي باکانه اي سنت هايي را که در واقع، جز مشتي از تعليمات محافظت شده ي دانشکده هنر نبود، در هم ريخته. وي در دوران کودکي خويش، بسيار خودراي و چه بسا در خيلي از منابع به عنوان فردي کله شق نام برده شده. به جاي آن که به درس توجه کند، به ساعت خيره مي شده و حرکت آهسته ي عقربه ها او را افسون مي کرده است. او براي رقابت با پدرش، از سنين پايين، طراحي هايي را آغاز کرد که از نظر ترسيم خطوط و قدرت خارق العاده ي ديد و تخيل، در خور توجه بودند. نبوغ و استعداد پيکاسو چنان شگفت آور بوده که بنا به گفته ي خود او پدرش که از هنر فرزند متحير شده بود، قلم و تخته و رنگ خود را به او سپرده و اعلام کرده که ديگر هيچ گاه نقاشي نخواهد کرد. نخستين تصويرش که وي را به همگان شناساند. تصوير علم و نيکوکاري بود که پزشک راهبه اي را در کنار تخت يک بيمار عليل نشان مي داد. اين تصوير باعث شد که در سال 1897، وي در نمايشگاه هنرهاي زيباي مادريد، نشان شايستگي دريافت کند: مسئله اي باعث شد تا خانواده اش، وي را به آکادمي سلطنتي سن فرناندو در مادريد بسپارند، اما چيزي نگذشت که از آکادمي و آموزش هاي خشک آن خسته و به پرسه زدن در خيابانها مشغول شده. البته، گاهي نيز به موزه پرادو مي رفت و در آنجا، به شدت تحت تاثير هنر قرار مي گرفت. وي اجباري دروني به نقاشي کردن در خود حس مي کرده، اما نمي خواست صرفا از حالت هاي کليشه اي مدل رونگاري کند. اين احساس به پيوستنش به گروه نقاشان و نويسندگان شورشي آن زمان انجاميد که در صدر شکستن سنت ها بودند.

جواني او در روزگاري گذشت که تجارت آزاد جاي خود را به سرمايه داري انحصاري مي داد و تاثير آن بر هنر و هنر مندان با تاثير دوره هاي آرام و عادي تفاوت داشته است و هنرمندان را بر آن مي داشت تا واکنشهاي خود را نسبت به اوضاع و احوال مادي و ايدئولوژي پيرامون خود مورد ستايش قرار دهند: هنگامه اي که در آن، کهنه و نو در ستيزه خشونت باري درگير مي شوند.